Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν δικαιώθηκε, δεν εξαργυρώθηκε…

Έχουν περάσει 36 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και όμως ακόμα αποτελεί ένα σύμβολο αντίστασης και παλλαϊκής εξέγερσης, που παραμένει ζωντανό και πάντα επίκαιρο, μέσω των αιτημάτων του, όσα χρόνια και αν περάσουν. 36 χρόνια πριν, η κατάληψη του Πολυτεχνείου από κάποιους φοιτητές έγινε ο κινητήριος μοχλός ώστε οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους να παλέψουν για την κατάλυση της δικτατορίας που στερούσε τα δικαιώματα τους αλλά και για καλύτερες συνθήκες ζωής. Να παλέψουν για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και παρά το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι τραυματίστηκαν, βασανίστηκαν, πέθαναν, και ενώ δεν ζούμε πλέον σε χουντικό καθεστώς, ο λαός εξακολουθεί να διεκδικεί και να αγωνίζεται για τα δικαιώματα του. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, η φαινομενική «ελευθερία» κάνουν ακόμα πιο έντονη την ανάγκη για συλλογικές διεκδικήσεις, ανυποχώρητους αγώνες και μαζικά κινήματα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, όπου οι συσσωρευμένη οργή απέναντι στις κυβερνήσεις και τις αντιλαϊκές πολιτικές τους εκφράζεται όλο και πιο δυναμικά, με τα βασικά αιτήματα να παραμένουν ίδια. Έτσι, το σύνθημα « Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το αίτημα για «Ψωμί» είναι διαχρονικό, καθώς ενώ οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων μένει σταθερό. Έτσι, και με το πρόσχημα της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, βλέπουμε τους μισθούς να συρρικνώνονται, τις σχέσεις εργασίας να ελαστικοποιούνται όλο και περισσότερο (προγράμματα Stage), τον βασικό μισθό των 700 ευρώ να αποτελεί ουτοπία, το 8ωρο να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, την ανασφάλιστη εργασία να καθιερώνεται (π.χ. δελτία παροχής υπηρεσιών) και τις εργασιακές συνθήκες να γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων και το νέο ασφαλιστικό νόμο της Νέας Δημοκρατίας, έρχονται να επιφέρουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα και να οξύνουν το χάσμα μεταξύ των τάξεων, κάτι που αποτελεί ξεκάθαρη στόχευση του κράτους τα τελευταία χρόνια. Οι εργαζόμενοι, όπως και το Νοέμβρη του ‘73 ήταν και θα συνεχίσουν να είναι στους δρόμους παλεύοντας για διασφάλιση των δικαιωμάτων τους , για καλύτερους μισθούς , για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για μια καλύτερη ζωή…
Σε ότι αφορά την «Παιδεία», όσα χρόνια και αν περάσουν, ήταν και θα είναι στο στόχαστρο του κράτους. Έτσι, από τον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία του λυκείου, οι μαθητές, καταλήγουν σε σχολές που λειτουργούν πλήρως πειθαρχημένα και εντατικοποιημένα. Με τον νέο νόμο Πλαίσιο και τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας, που θεσπίζει τις διαγραφές φοιτητών, την κατάργηση των δωρεάν βιβλίων, την κατάργηση του ασύλου, τις αλυσίδες και τα προαπαιτούμενα, τα πειθαρχικά συμβούλια, την εισαγωγή manager, προωθείται ένας άλλος τρόπος λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων, με ιδιαίτερα εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών,σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της Μπολόνια. Ακόμα, με την αναγνώριση των πτυχίων των αποφοίτων των ΚΕΣ (και έχοντας ήδη δημιουργήσει πελατεία για αυτά ,θεσπίζοντας την βάση του 10), τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων εξισώνονται προς τα κάτω με αυτά των ΚΕΣ. Η αναγνώριση αυτή, έρχεται να πιέσει τα δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια, στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας, να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο όπως τα ΚΕΣ, δηλαδή, σε πλήρη εντατικοποίηση και αυταρχικοποίηση, χωρίς ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, κλπ. Τέλος, με την εφαρμογή του νόμου της Αξιολόγησης, το κράτος έρχεται να διασπάσει τα πτυχία μας, να διασπάσει τις σχολές σε δύο κύκλους σπουδών αλλά και να «αξιολογήσει» τα πανεπιστήμια με κριτήρια ανταποδοτικά, που βρίσκονται πολύ μακριά από τις ανάγκες των φοιτητών. Σε μια περίοδο, όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιδιώκουν την κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος, την διάσπαση των πτυχίων μας και την εξατομίκευσή τους, που θα στερεί από τους αποφοίτους τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων, είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ οι φοιτητές να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Για την «Ελευθερία» τι να πούμε;;; Κάμερες ασφαλείας παρακολουθούν κάθε μας βήμα, ενώ η αστυνομοκρατία εντείνεται όλο και περισσότερο. Σχεδόν καθημερινά γίνονται επιχειρήσεις σκούπα στο κέντρο της Αθηνάς και εξαπολύονται πογκρόμ εναντίον μεταναστών, τα δικαιώματα των οποίων παραβιάζονται συνεχώς. Αποκορύφωμα αυτών, αποτελεί η δολοφονία στη Νίκαια του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ. Αυτά και άλλα πολλά συμπεριλαμβάνει ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, μέσω του οποίου το κράτος προσπαθεί να φιμώσει κάθε ελεύθερη και αγωνιστική φωνή που πάει ενάντια στα σχέδιά του. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται και η προσπάθεια του κράτους για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο με κάθε τρόπο προσπαθεί να στοχοποιήσει και να ποινικοποιήσει. Το ίδιο ακριβώς προσπαθεί να κάνει και με κάθε φοιτητικό και κοινωνικό κίνημα καταστέλλοντας πορείες, ακόμα και δολοφονώντας, όπως συνέβη πέρυσι με τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πάγια τακτική του κράτους είναι να επιτίθεται στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού με στόχο να καταπνίξει τις φωνές που αντιστέκονται και δεν συμβιβάζονται, αλλά παλεύουν για όσα τους στερούν.
Για όλα αυτά, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμα επίκαιρα και καλούμαστε όλοι να τα υπερασπιστούμε και μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες να διεκδικήσουμε «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Όλοι στη Γενική Συνέλευση του Φ.Σ. την Πέμπτη 12/11 στο Αμφ.1 στις 12.00 για να αποφασίσουμε:

Τη συμμετοχή του Φ.Σ. στο τριήμερο του Πολυτεχνείου, μακριά από κομματικές ταμπέλες.
• Τη συμμετοχή του Φ.Σ. στην παλλαϊκή, αντιιμπεριαλιστική, αντιαμερικανική πορεία την Τρίτη 17 Νοέμβρη.


Το Πολυτεχνείο ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή…