Την Παρασκευή 9/1, και με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων από τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικό σύμβουλο Γ. Καλαμπόκα, έγινε το πρώτο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το 2009. Το γεγονός της κρατικής δολοφονίας του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6/12/08, δείχνει ότι 18 χρόνια μετά , το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Έτσι, την Παρασκευή 9/1, πάνω από 15.000 μαθητές, φοιτητές και καθηγητές-εργαζόμενοι βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στην κρατική καταστολή (η οποία έγινε φανερή τόσο με την δολοφονία όσο και στην κοινωνική έκρηξη που την ακολούθησε), στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (Ν. Πλαίσιο, αναγνώριση των ΚΕΣ), αλλά και ενάντια στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα.
Από νωρίς, και πριν ακόμα αρχίσει η πορεία, το κέντρο της Αθήνας είχε κατακλυστεί από αστυνομικές δυνάμεις, κάτι που έδειχνε τις διαθέσεις τις αστυνομίας. Λίγο πριν το τέλος της πορείας, άρχισε η απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας προς τους διαδηλωτές, με χρήση δακρυγόνων, χημικών και χειροβομβίδων κρότου- λάμψης, ενώ παράλληλα υπήρξαν δεκάδες προσαγωγές αλλά και τραυματίες. Στην προσπάθεια τους να διαφύγουν, περίπου 200 διαδηλωτές σπρώχτηκαν από την αστυνομία στη οδό Ασκληπιού, όπου εγκλωβίστηκαν στην είσοδο πολυκατοικίας, ενώ οι άνδρες των ΜΑΤ έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και χτυπούσαν με γκλοπ και ασπίδες όποιον βρισκόταν εκεί, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί τραυματισμοί. Ακόμα, δεν δίστασαν να συλλάβουν ηλικιωμένους κατοίκους της περιοχής, αλλά και δικηγόρους, μέλη της ομάδας νομικής βοήθειας, που έσπευσαν στο σημείο για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους διαδηλωτές. Παράλληλα, άνδρες των ΜΑΤ δεν επέτρεπαν στους γιατρούς να πλησιάσουν για να βοηθήσουν τους τραυματισμένους, ενώ ξυλοκόπησαν δημοσιογράφους και περαστικούς που τους φώναζαν να σταματήσουν. Την ίδια στιγμή, σε άλλο σημείο του κέντρου της Αθήνας, άνδρες των ΜΑΤ ξαναχτύπησαν με γκλοπ, διαδηλωτή που μόλις είχε βγει από κλινική με ράμματα στο κεφάλι από προηγούμενη επίθεση των ΜΑΤ, αφήνοντας τον αναίσθητο.
Η βίαιη καταστολή συνεχίστηκε έξω από τη ΓΑΔΑ τόσο σε βάρος δικηγόρων που ζήτησαν να υπερασπιστούν τους συλληφθέντες, όσο και σε βάρος διαδηλωτών που έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας, με αίτημα την άμεση απελευθέρωση ων συλληφθέντων. Για μια ακόμα φορά, έγινε εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και χημικών, ενώ έγιναν και νέες αναίτιες συλλήψεις.
Τα γεγονότα αυτά είναι κάθε άλλο παρά μεμονωμένα, καθώς εντάσσονται στη γενικότερη πολιτική καταστολής που ακολουθεί η κυβέρνηση, όπως έχει εκφραστεί με τις δολοφονίες του Ν. Τεμπονέρα το 1991, των Κουμή και Κανελοπούλου το 1980, του Μ.Καλτεζά το 1985, τα τελευταία χρόνια στις φοιτητικές πορείες (με κυριότερες αυτές της 8/6/2006 και 8/3/2009), με τη δολοφονία μιας γυναίκας στη Λευκίμμη στις διαμαρτυρίες για τους ΧΥΤΑ, με τις δολοφονίες μεταναστών, αλλά και με την έντονη καταστολή στις πορείες του περασμένου Δεκέμβρη.
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι σε περιόδους όπου τα κινήματα γίνονται επικίνδυνα για τους σχεδιασμούς του κράτους αναπτύσσοντας συλλογικές κινηματικές διαδικασίες και υιοθετώντας ριζοσπαστικές μορφές πάλης, το κράτος επιστρατεύει τους μηχανισμούς του (επίσημους και μη) για να τα καταστείλει και να τα τρομοκρατήσει. Είναι αναγκαίο ειδικά στην περίοδο αυτή που διανύουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι το φοιτητικό κίνημα δεν καταστέλλεται, δεν τρομοκρατείται, δεν συκοφαντείται.
