Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

ΦΑΚΕΛΟΣ : ΕΡΓΑΤΙΚΑ «ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ»

Το φετινό καλοκαίρι γίναμε όλοι μάρτυρες μιας σειράς θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων. Ξεκινώντας από την βιομηχανία τροφίμων «Άλφα» στην Κοζάνη οπού σημειώθηκε εργατικό ατύχημα με αποτέλεσμα μια 35χρονη εργαζόμενη να χάσει τη ζωή της, ενώ τουλάχιστον 25 εργαζόμενοι τραυματίστηκαν ελαφρά. Ενώ στη μεταλλουργική μονάδα της Λάρκο στη Λάρυμνα, σημειωθήκαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα 2 εργατικά ατυχήματα. Το πρώτο προκάλεσε το θάνατο σε ένα 38χρονο εργαζόμενο, ενώ το δεύτερο κόστισε τη ζωή ενός 27χρονου και προκάλεσε τον τραυματισμό άλλων τριών συναδέλφων του.O ένας εκ των τριών υπέκυψε τελικά στα τραύματα του μερικές μέρες μετά το τραγικό ατύχημα. Παράλληλα, σοβαρά τραυματίστηκε υπάλληλος της ΔΕΗ στη Βοιωτία, δυο μέρες μετά το θανατηφόρο ατύχημα στη ΛΑΡΚΟ. Ο αριθμός των θανατηφόρων ατυχημάτων στην ΔΕΗ δεν είναι καθόλου μικρότερος αφού έξι εργαζόμενοι έχουν πεθάνει εν ώρα εργασίας μέχρι τον Ιούλιο. Ακόμα, εργάτης σε εργοστάσιο ανακύκλωσης σκουπιδιών στον Ασπρόπυργο έχασε τη ζωή του, ενώ άλλοι δυο νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις εγκληματικές παραλείψεις των στοιχειωδών μέτρων προστασίας και ελέγχων στα φρεάτια της ΕΥΔΑΠ, πριν την κάθοδο σε αυτά.
Είναι ξεκάθαρο ότι τέτοιου είδους ατυχήματα δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά και προφανώς δεν είναι τυχαία ή μεμονωμένα, αλλά συνδέονται με τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους εργασίας όπως στα ναυπηγία στη ζώνη του Περάματος , ΔΕΗ ,ΕΥΔΑΠ κτλ . Στην πλειοψηφία αυτών των εργοστάσιων ή χωρών εργασίας ,οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν τις εταιρείες και τις διοικήσεις για ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, καθώς η συντήρηση και ο εκσυγχρονισμός των μηχανημάτων και των εγκαταστάσεων είναι ελλειπής, ενώ ταυτόχρονα η εντατικοποίηση και η σκλήρυνση των εργασιακών συνθηκών στους χώρους δουλειάς αυξάνονται όλο και περισσότερο. Οι υπεύθυνοι για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν στην εταιρεία δεν είναι άλλοι από την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Χαρακτηριστικό είναι το ότι μόνο το ¼ των εργατικών ατυχημάτων δηλώνεται επίσημα στο Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας καθώς και ότι κάθε χρόνο έχουμε κατά μέσο ορό 130 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα.



Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), την τελευταία 10ετία είχαμε επίσημα καταγεγραμμένα τα εξής θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα:
• 2000 127 δυστυχήματα
• 2001 188 δυστυχήματα
• 2002 153 δυστυχήματα
• 2003 145 δυστυχήματα
• 2004 127 δυστυχήματα
• 2005 111 δυστυχήματα
• 2006 128 δυστυχήματα
• 2007 115 δυστυχήματα
• 2008 142 δυστυχήματα
• υπολογίζεται πως το 2009,57 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την εργασία
Από τη μια μεριά η Ν.Δ., ακολουθώντας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων στους χώρους εργασίας, προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις που ανήκουν στο κράτος, καθώς με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Λάρκο .Η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των διορισμένων από αυτή διοικήσεων, απαξιώνει καθημερινά την εταιρεία με μοναδικό στόχο την πτώση της τιμής της και το ευκολότερο ξεπούλημά της στους ιδιώτες. Δηλαδή η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και με το ξεπούλημα του ΟΤΕ αλλά και της Ολυμπιακής.
Από την άλλη μεριά οι εργοδότες δεν έχουν μικρότερη ευθύνη και είναι κι αυτοί ηθικοί αυτουργοί των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι ιδιοκτήτες της Λάρκο ,της ΑΛΦΑ και των άλλων εταιριών προσπαθούν με κάθε τρόπο να μεταφέρουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσει η επιχείρηση να είναι κερδοφόρα, είναι η μεγάλη μείωση των εξόδων της, καθώς και η εντατικοποίηση της παραγωγής στους χώρους εργασίας. Έτσι εξηγείται λοιπόν η μείωση των δαπανών για τη συντήρηση μηχανημάτων και εγκαταστάσεων, η έλλειψη κανόνων ασφάλειας και υγιεινής, οι πολλές και πιεστικές ώρες δουλειάς για τους εργάτες, και ταυτόχρονα η μείωση των μισθών τους. Οι εργαζόμενοι ζουν πλέον υπό το καθεστώς των εργολαβιών, της ελαστικής εργασίας και των απολύσεων. Για αυτό φρόντισαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν και εφάρμοσαν το σχετικό νόμο για τις εργολαβίες, καθώς και τις διατάξεις για τη μερική απασχόληση.
Σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε και την δεινή θέση στην οποία βρίσκονται οι μηχανικοί, καθώς είναι «αναγκασμένοι» υπό την απειλή της απόλυσης, να εφαρμόσουν στην πράξη τις εντολές των εργοδοτών, ενώ ξέρουν τις καταστροφικές επιπτώσεις που αυτές μπορούν να επιφέρουν (εργατικά ατυχήματα). Ταυτόχρονα σε περίπτωση ατυχήματος, οι μηχανικοί είναι αυτοί που θα υποστούν τις νομικές συνέπειες, αφού αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για την εκτέλεση της παραγωγικής διαδικασίας και την τήρηση των κανόνων ασφαλείας, άσχετα με το γεγονός ότι εκτελούν εντολές που έρχονται από άνωθεν. Ο κάθε μηχανικός που απασχολείται σε αυτό το πεδίο, «αναγκάζεται να συμμορφωθεί» στις υποδείξεις των εργοδοτών, υπό το φόβο της ανεργίας και του αβέβαιου εργασιακού του μέλλοντος. Το αβέβαιο εργασιακό μέλλον απορρέει και από την θέσπιση του δελτίου παροχής υπηρεσιών οπού ο μηχανικός είναι απλά ένας συνεργάτης της επιχείρησης ή της εταιρίας και όχι ένας μόνιμος μισθωτός εργαζόμενος του οποίου η γνώμη θα μπορεί να ακουστεί ώστε να τηρηθούν οι κανόνες ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Πολλοί μηχανικοί επίσης δουλεύουν σε θέσεις όπως τεχνικοί ασφάλειας στα ναυπηγεία χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα και αρα χωρίς κάποια επαγγελματική και μισθολογική κατοχύρωση .
Ένας ακόμη από τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση είναι και η έλλειψη αντιστάσεων από τη μεριά των εργαζομένων, κυρίως λόγω του εγκλωβισμού τους στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι μόνο με συλλογικούς αγώνες θα καταφέρουν να βελτιώσουν τις υπάρχουσες βάρβαρες συνθήκες εργασίας. Με αγώνες οι οποίοι θα είναι ανυποχώρητοι και θα έχουν ως μοναδικό στόχο την προάσπιση των συλλογικών συμφερόντων τους. Οι εργαζόμενοι καλούνται να ανατρέψουν την υπάρχουσα αντεργατική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικής εργασίας, της εντατικοποίησης και των απολύσεων. Με αγώνες ανεξάρτητους από συνδιαλλαγές με την εργοδοσία και από κομματικά συμφέροντα.